Slim netwerken voor wie écht niet durft

Een paar jaar geleden ging ik naar de boekpresentatie van ‘Handboek voor Wereldburgers’ van Esther Jacobs.

Je weet: ik ben een professional. Ik werk al jarenlang voor mezelf. Ik ben weleens een ‘echte netwerktijger’ genoemd. Het eerste wat ik dus deed toen ik aankwam, was mijn stuk taart op de grond laten vallen.

Zo gaat dat, als je mij bent.

Ik zeg heel vaak nét het verkeerde. Ik krijg een rood hoofd als ik moet spreken voor publiek. En als ik in mijn uppie nieuwe plekken bezoek met alleen maar nieuwe mensen, denk ik nooit: ‘Hoi, hoi!’ maar altijd: ‘Nou, ik hoop maar dat het meevalt.’

Laat ik me erdoor weerhouden? Al jaren niet meer. Ik heb wat te doen in dit leven! Als dat al blunderend moet, goed hoor. :-)

Nu heb ik klanten die bij ‘netwerken’ óók denken: ‘kut’. Zo ken ik een fotograaf met een übercoole niche: hij maakt pin-upfoto’s. Van die klassieke jaren-vijftig stijlfoto’s. Dat hij dit doet is een goed bewaard geheim: hij durft zich niet voor te stellen aan nieuwe mensen.

Dit artikel is voor hem, en voor alle andere zelfstandig ondernemers die opzien tegen netwerken. Enkele van mijn tips and tricks en open deuren die ik gaandeweg ontdekte.

1. Begin voor het begint

Je hébt al een netwerk. Je hebt je (Facebook-)vrienden, de sportclub waar je al honderd jaar bij zit, de mensen met wie je graag samenwerkt, enzovoorts. Voor je ergens heen gaat, vraag of iemand van hen gaat. Nee? Vraag dan iemand in het bijzonder of die met je mee wilt. Je kunt gewoon aangeven dat je liever niet alleen gaat. Driekwart van de mensheid gaat liever niet alleen.

Jaja, ik zie dat het overige kwart van de mensheid nu zijn vinger in de lucht steekt voor een vraag. Waarom vertel ik niet, dat veel evenementen van tevoren al online een plek hebben, waar je kunt zien wie er allemaal gaat? Dat zit zo. Wij tegenopkijkers classificeren dit ook als ‘nieuwe plek, nieuwe mensen, en ik moet er in mijn uppie naar binnen’. Tot ik mensen wat heb leren kennen, zal ik op deze plekken niet heel veel zeggen. En ja, ik besef hoe paradoxaal dit is.

By the way. Zit je in het stadium dat je ook met iemand anders nog niet naar iets nieuws durft? (Een soort van nog moeten beginnen voor het begin begint, zoiets?) Of kun je niemand vinden die met je mee wilt? Organiseer dan zelf iets, wat dan ook, waarbij je mensen uitnodigt die je al kent. Dit brengt twee belangrijke dingen teweeg.

Ten eerste, je laat er jezelf en de wereld mee zien dat je mensen wilt ontmoeten, écht. Je zet er een stap mee, je komt er mentaal en fysiek door in beweging. Soms moet je lijf voelen wat je hoofd bedoelt, dat idee.

Ten tweede, nu je eigenste netwerk weet dat je ‘naar buiten’ wilt, gaan ze helpen zoeken naar plekken en mensen. Leg hen daarbij uit, dat je moeite hebt met nieuwe plekken/mensen, en dat je behoefte hebt aan bijvoorbeeld mensen die met je meegaan. Dat zal echt niemand raar vinden.

2. Neem een rol aan

Zorg dat je – zichtbaar - iets te doen hebt op de nieuwe plek. Badges uitdelen of sprekers naar hun plaats dirigeren of wat dan ook. Zodra je ‘van de organisatie’ bent, ben je af van het lamlendige gevoel van ‘wat doe ik hier?’ Je hebt plots een taak, een goede reden om ergens te zijn. En het grote voordeel dat dit met zich meebrengt, is dat je veel gemakkelijker en sneller met allerlei mensen aan de praat raakt. Je bent gelijk iemand, mensen zien je staan.

Een mooi voorbeeld waar ik zelf gelijk enthousiast van werd, kwam van tekstschrijver Karina Meerman – die overigens prima durft te netwerken. Toen de Wereld Science Fiction Conventie weer eens in Londen was een paar jaar terug, gaf zij zich onmiddellijk op voor vrijwilligerswerk. Op ‘LonCon 3’ zoals de conventie genoemd werd, lopen zo’n vijf- tot achtduizend mensen rond. Achtduizend onbekende mensen en jij! In plaats van te verdrinken in een zee van mensen, werkt zo’n organisatiepas om je hals gelijk als een soort reddingsboei.

Is er geen rol om binnen de organisatie te spelen, creëer er een voor jezelf. Een vertaler die moeite had met smalltalk op het schoolplein en dergelijke, trekt nu geregeld de onzichtbare jas van journalist aan. Als ze zich ongemakkelijk voelt in een gesprek, doet ze alsof ze voor haar werk een interview afneemt. Dat laat de spanning van haar af glijden.

3. Zoek naar persoonlijke momenten

In een compleet nieuwe groep zal ik altijd moeten wennen. Ik kom daarin voor mijn gevoel ook nooit goed uit de verf met mijn gedachten en ideeën. Ik ben wel heel goed in één-op-ééncontact en daar maak ik dan ook driftig gebruik van. Een voorbeeld van wat ik bedoel. Pas geleden had ik een vrijgezellenfeest. En dan niet met een voor mij comfortabel aantal van 6 tot 8 mensen, maar met een groep van bijna 20. Er deed zich een kans voor waarbij ik nog vóór dat feest op stap kon met mijn vriendin én met de vriendin die het feest organiseerde. Prachtig! De dame in kwestie bleek een leuke vrouw en zo zag ik het feest een stuk blijer tegemoet.

Ook achteraf kun je heel goed nog contact leggen of verstevigen. Van winkels die helemaal passen bij wat jij doet maar waar je niet goed naar binnen durft tot evenementen waarbij je je achter een dikke pilaar hebt verstopt: je kunt naderhand altijd een leuk mailtje sturen. Aan de winkeleigenaar, over hoe enthousiast je over de inrichting was. Aan de spreker die je het interessantst vond op het evenement. Oké, je hebt dan contact gelegd met één iemand op misschien wel 250 aanwezigen. So what? Netwerken gaat om het opbouwen van langetermijnrelaties. Dat lukt je toch niet met 250 mensen tegelijk.

Wat te doen met slechte netwerkervaringen?

Wat als mensen niet met je willen praten, wat als het een enorm stroef gesprek wordt, wat als iemand smalend reageert?

Het ligt niet aan jou.

Ik herhaal dat nog even.

Het Ligt Niet Aan Jou.

Sinds een paar jaar spreek ik zomaar overal iedereen aan. Niet constant natuurlijk. Maar regelmatig probeer ik met een onbekende staand op het station, naast me zittend bij een concert, of voor me wachtend in de rij een gesprekje aan te knopen. Ik haal mijn meest stralende glimlach tevoorschijn en begin meestal gewoon met ‘Hallo’. Zeven van de tien keer hebben mensen geen zin en komt er niks uit.

Wat overeenkomt met de ervaringen van anderen.  Dus Het Ligt Niet Aan Jou.

Ik snap het ook. Een chagrijnige reactie. Volledig. Uiteraard! Ik denk zelf ook heus wel eens ‘ga eens uit mijn aura dan’.

Gewoon volhouden dus, dat afstappen op mensen, online en offline. Onderweg ben ik zoveel leuke mensen tegengekomen, dat het alles de moeite waard maakt.

Ik werkte dit blog bij op 6 juli 2022. Ik plaatste het in juli 2014.
Nooit meer tips missen? Ontvang mijn nieuwsbrief.