Focussen als freelancer: ervaring van een journalist
/Gastblogger Ita van Dijk is tegenwoordig familiezoeker maar schreef een aantal jaar als journalist over dementie.
Als kind kon ik oeverloos spelen. Vervelen? Dat woord kende ik niet. Ik speelde met lego, met poppen, schooltje met de kat, oorlogje met vriend Bertil.
Ik tekende, knutselde, timmerde, kliederde met modder, maakte muziek op blokfluit en piano. Ik sjeesde op mijn fiets over de stoep en rolschaatste als het even kon. En dat allemaal het liefst op één dag. En ik zong, natuurlijk. Dat kon bovendien tegelijk met bijna al die dingen.
Maar ook ’s avonds in bed, waar ik zelf bijna niet meer in paste, omdat het vol lag met al mijn poppen en beren. Ik vond het ondoenlijk om er één uit te kiezen om naast me te slapen (en zielig voor de rest die dan kou lag te vatten).
Toen ik groter werd, kwamen natuurlijk regelmatig vragen over wat ik later wilde worden. Ik had geen idee. Acteur leek me stiekem wel fijn, want dan werd je eigenlijk alles wat je maar wilde worden. De ene keer was je advocaat, de volgende keer dokter, daarna militair, piloot, onderwijzeres en boerin. Want niets was leuk genoeg voor 40 jaar arbeid, dat wist ik al wel.
Ik koos natuurlijk een breed vakkenpakket. Mijn vriendinnen kozen vooral voor een bèta-pakket en een paar waren uitgesproken alfa’s. Maar mijn pakket was gamma: vlees en vis.
In mijn studietijd belandde ik na een paar jaar Psychologie op de School voor de Journalistiek. Daar werd je weliswaar geen acteur mee, maar het was wel lekker breed. Je kon o-ve-ral over schrijven. En dat leerde je er ook.
Jaren – en heel diverse banen – later werd ik freelancer. ‘Waar schrijf je over?’ vroegen mensen vaak. ‘Eigenlijk over alles wat ik maar tegenkom.’ En dat was ook zo. De afwisseling was nu juist boeiend, vond ik.
Tot ik besloot dat ik, onder andere, over dementie wilde gaan schrijven. Van dichtbij heb ik daarmee te maken gehad en de dingen die ik beleefde zijn niet uniek, maar wel prachtig. Daar wilde ik graag anderen van laten meegenieten in blogs, columns en artikelen. Alleen, het werd steeds verdrongen door alles wat meer haast had. Langzaam ontstond er wel een rij blogs, maar verder kwam het nog niet.
Tot ik die eerste dag op pad ging naar een seminar, de start van Miranda's versie van het coachingsprogramma Get Clients Now. Clients, klanten, waren tot dan toe redelijk komen aanwaaien. Dat betekende dus ook een diversiteit aan opdrachten, waar ik zelf weinig invloed op had. Dementie zat daar echter nooit tussen.
'Kies een focus' was de opdracht tijdens het seminar. Eén onderwerp.
Mopperend zat ik op de fiets, één onderwerp, wat saai!
Maar net toen ik het ziekenhuis passeerde viel mij iets in. Een onderwerp heeft heel veel kanten. In elk geval mijn favoriete onderwerp Dementie. Natuurlijk het leven zoals ik het beschrijf in mijn blogs, gezien vanuit een dochter. Maar dan is er nog de medische kant: de oorzaken, de ontdekkingen, eventuele medicijnen. En er is de zorgsector, die alleen is al gigantisch breed.
Het was spannend, maar ik besloot het te wagen: ik zou mij gaan richten op één onderwerp. En hoe dat werkt, bleek diezelfde dag nog. Toen ik heel even op een receptie was, trof ik daar een bekende. Ik vertelde haar over mijn nieuwe focus op dementie. ‘O, maar dat is leuk. Ik ken iemand die je dan beslist eens moet ontmoeten!’
En zo gaat het vanaf dat moment steeds.
Overal kom ik mensen tegen die op de een of andere manier betrokken zijn bij het onderwerp, omdat ze iemand kennen die het heeft of omdat ze er in hun werk mee te maken hebben
En zelfs als ik er niets over vertel, komt het tegenwoordig toch bovendrijven in gesprekken. Ik heb mijn focus gevonden, mijn niche. Er gaat een wereld voor me open. Het onderwerp blijkt nog diverser dan ik dacht en tot mijn eigen verrassing denk ik nu af en toe: laat ik me voorlopig maar focussen op één onderdeel, dan kan ik altijd nog uitbreiden als ik behoefte krijg aan meer.
Ik werkte dit gastblog bij op 5 juli 2022. Ik plaatste het in augustus 2010.
Nooit meer tips missen? Ontvang mijn nieuwsbrief.